Een veelvoeter in de aarde

Wanneer je aan de voet van een reusachtige oude boom staat ervaar je je eigen tijdelijkheid, maar wat als je een nietig kruidje bijna onder de voet loopt?
Er passeerden jaren, toch was het kruidje daar, of het ving aandacht vanuit de ooghoek, of het werd in een glimp gevangen en weer losgelaten. En ineens stond het in de volle aandacht, een veld met kleine bleke paddenstoeltjes die geen paddenstoeltjes waren; het begin en de bloei van Heermoes. Volle aren die hun sporen verstuiven met de wind, wat nergens voor nodig is, want het wortelt meters diep en vermeerdert zich gemakkelijk via wortelstokken.
Heermoes stamt werkelijk uit een oud geslacht, de Paardenstaarten en wordt daarom wel een oerplantje genoemd, welke zijn wortels verder dan die meters uitstrekt tot in het Carboon, 300 miljoen jaar geleden. Is het voor te stellen? Gestut door grafieken die lopen van het ontstaan van de aarde tot nu en de verschillende tijdperken uitgedrukt in aardlagen, een beetje. Afgezet tegen een mensenleven of zelfs het ontstaan van de gehele mensheid, is het niet te bevatten. Dat komt door mijn mensenbrein waar menselijke maten heersen als voeten, ellen en duimen, die inmiddels vervangen zijn door decimalen en rekenkundige modellen, waarmee zo’n grafiek inhoud geeft aan je voorstellingsvermogen.
Oog in oog met Heermoes; stilte.
Is het eenvoud? Het holle stengeltje vertakt zich als een legoplantje, hoewel lego zich niet voor het plantaardige leent. Ik herinner mij nog een lapje grond van plastic, wat een mini speelgoedtuintje was waar je minuscule plantjes in kon prikken en blaadjes op takjes aan boompjes met een soort drukknoop systeem. Zoals er nu plastic popjes zijn die je kan aankleden door de voeten bij de enkel af te plukken om er een andere geschoeide voet aan te klikken. Au! Dat voel ik ook bij Heermoes, de takjes aan de kroontjes met vele geledingen kan je als een bouwpakket uit elkaar halen, maar daarna niet meer in elkaar zetten. Het plantje maakt z’n voedsel met die groene stengeltjes zonder een enkel blad.
Een heel sterk punt van Heermoes is dat het veel kiezelzuur opneemt, een zanderige bodem is dan ook aantrekkelijk, waardoor geen dier het lust. Vrij spel voor Heermoes.
Tegenover Heermoes zijn alle gedachten ijdel. Kunst is een aardig tijdverdrijf, of het nu tien, honderd, of duizend jaar bestaat, min of meer vergankelijk is het allemaal. En het klimaat redden? Je kan niet anders dan verontrust kijken naar de opwarming van de aarde, je menu veranderen, een keer een vliegreis overslaan; het is krenten wegen. Maar als je je eigen tuintje mooier maakt, wordt heel de wereld iets mooier, een goed boeddhistisch principe op mensenschaal. In de tuintjes zal echter Heermoes groeien, als wij allang zijn uitgedoofd.